کرونای روانی!

ماسکم افتاد رو زمین، تو خونه.

ماسک نو نداشتم خونه، همه اش دانشگاه بود.

همونو برداشتم که همراهم باشه، چون ماسک اجباری است.

تو مسیر، یکی دوجا که احتمال مواجهه با مردم بود، زدم به صورتم،

یقین دارم کرونا نبود بهش منتهی، انداختم و نو برداشتم و کلی شستم و الخ منتهی، روانی دوست داره سرفه هم بکنم!

کرونای روانی!

نوشته بود با این سرعت واکسینه کردن، حدود پنج سال طول میکشه تا هفتاد درصد جمعیت واکسینه بشن، تو ایران.

بعد اگه زمان شاه اینطور شده بود، از سوالات ثابت همه کتابها این بود که:

علت شیوع و مرگ و میر گسترده کرونا در زمان شاه ملعون چه بود؟ 

جواب: بی کفایتی شاه ، فساد درباریان، نفوذ بیگانگان

شاه واقعا مورد لطف بود که اینقدر اسمش به بلندی و نیکی بلند شد، درحالی که زر و زیور یک ملک کوشید لجن مالش کنه. خدا میدونه اگه اون جفتک را نزده بودیم، الان چه زندگی هایی داشتیم همه مون... نمودهای زندگی را میبینم اینجا حسرت میخورم. والدین جهانی که وقت دارند با بچه هاشون دوچرخه سواری کنند یا قدم بزنند یا پارک برن، درحالی که همه مجهز به ملزومات محیط اند. کفش ورزشی پای همه هست! کلاه ایمنی سر همه هست، لباس ورزشی تن همه هست. این نیست که کسی با خستگی برای بچه ای که گناه داره، اومده باشه پارک. نه. خودشم داره لذت میبرم. اینقدر پول داره که برای تمام اعضا خانواده دوچرخه مناسب خریده. تو فروشگاه که میان، تنوع خریدشان به چشمم میاد...از ملزوم تا ناملزوم، همه را میتونند بخرند...